Piękno należy do grona najbardziej względnych pojęć. Ocena estetyczna danego przedmiotu bądź osoby zależy od odbiorcy, a jak wiadomo – ile ludzi, tyle opinii. Nie istnieje jeden uniwersalny wzorzec, który każdy oceniłby tak samo. Mówi się, że piękno polega na zachowaniu proporcji i harmonii barw, jednak to tylko teoria, która nie zawsze sprawdza się w życiu codziennym.
Definicje piękna na przestrzeni wieków
Wybitni uczeni wiele razy próbowali określić, czym jest piękno. Powstało również wiele publikacji, w których autorzy nie tylko próbują zdefiniować to pojęcie, ale także odpowiedzieć na różne pytania z nim powiązane. Arystoteles mawiał, że “pięknem jest wszystko to, będąc dobrem jest przyjemne, jak również to, co przyjemne dla wzroku i słuchu”. Starożytni Grecy natomiast opowiadali się za poglądem, że to właśnie piękno jest najważniejsze w życiu każdego człowieka. Warto jednak mieć na uwadze, że wówczas to pojęcie było znacznie szersze niż dziś. Wiązano je nie tylko z wyglądem człowieka czy sztuką, ale także duchowością, ideą dobra, moralnością i rozumem. Dzisiaj trudno jest podzielić ich zdanie, ponieważ społeczne wartości podążają w zupełnie innym kierunku.
Kanon kobiecego piękna
Na przestrzeni lat wraz z interpretacją znaczenia tego słowa zmieniał się także kanon kobiecego piękna. W kulturze barokowej królowały tęgie, otyłe sylwetki, które miały świadczyć o dobrobycie i zdrowiu. Miłośnikiem takich figur był Peter Paul Rubens, który chętnie tworzył obrazy z krąglejszymi kobietami. Od jego nazwiska wzięło się powiedzenie “rubensowskie kształty” w odniesieniu do budowy ciała. Obecnie idealna sylwetka kojarzy się raczej ze szczupłą, ale zdrową figurą. Kobiety coraz częściej ćwiczą, aby nabrać subtelnej masy mięśniowej i wyrzeźbić ciało. Trudno wyobrazić sobie, aby ktoś celowo objadał się, aby znacznie przytyć, tak jak to miało miejsce w XVI wieku.