Mąka amarantusowa została przebadana w formułowaniu pieczywa i produktów bezglutenowych. Mąka amarantusowa może być wykorzystana do 15% w produkcji pieczywa złożonego z amarantusa i pszenicy bez wpływu na właściwości fizyczne i sensoryczne. Ponadto mąka amarantusowa poprawia jakość białka pieczywa, co jest szczególnie korzystne dla dzieci.
Alvarez-Jubete i inni badali właściwości wypieku amarantusa w produktach bezglutenowych. Chleb zawierający amarantus charakteryzował się istotnie bardziej miękką teksturą miękiszu w porównaniu z innymi. Calderon de la Barca opracował natomiast bezglutenowy chleb i ciastka z surowego i prażonego amarantusa. W przypadku chleba 65% prażonej mąki z amarantusa i 35% surowej mąki z amarantusa pozwoliło uzyskać bochenki z jednorodnym miękiszem i większą objętością właściwą niż w przypadku innego pieczywa bezglutenowego. Najlepszy skład na ciastka zawierał 20% amarantusa prażonego i 13% amarantusa prażonego pełnoziarnistego.
Tradycyjnie nasiona amarantusa były gotowane, prażone lub płatkowane do spożycia przez ludzi. Części nadziemne rośliny były spożywane po ugotowaniu jako warzywo jak np. szpinak. Ze względu na anatomiczną budowę nasion amarantusa duże zainteresowanie budzi proces poppingu. Również dziś prażone i ekstrudowane ziarna amarantusa są często używane jako główny składnik przekąsek, płatków śniadaniowych i chrupkich batonów.
System ciągłej obróbki w złożu fluidalnym z ogrzewaniem gorącym powietrzem zastosowano do rozłupywania nasion amarantusa luzem (260 ° C przez 15 s). Wyniki pokazały, że zabieg nie wpłynął negatywnie na zawartość witamin z grupy B, a także retencja składników mineralnych była wysoka.
Mąka z amarantusa jest szczególnie odpowiednia do produkcji pieczywa przaśnego (płaskiego), takiego jak tortille i czapati, gdzie może być stosowana jako jedyny lub główny składnik zbóż. Do wypieku chleba na drożdżach lub innych produktów na zakwasie, mąki amarantusowe należy wymieszać z mąką pszenną, ponieważ same w sobie nie zatrzymują gazu, ponieważ nie zawierają glutenu. Lorenz (1981) odkrył, że do 10–15% mąki pszennej w recepturze można zastąpić mąką amarantusową z niewielkim szkodliwym wpływem na jakość chleba. Zastąpienie 10% zmniejszyło objętość bochenka o 7–10% i spowodowało ciemniejszy kolor chleba; jednak panel degustatorów wolał „orzechowy” posmak tego pieczywa od pieczywa wytwarzanego wyłącznie z mąki pszennej.